İnsanlık bundan sonra ne bekliyor? Bu soru sadece futurologları değil, sıradan bir insanı da ilgilendiriyor. Homo sapiens'in bilinen tüm tarihini kısaca tanımlarsak, bunun varoluş için sonsuz bir mücadele, doğaya, hayvanlara, bitkilere ve kendinizle sonsuz bir savaş olduğunu söyleyebiliriz.
Bir şeyin ya da başka bir şeyin olacağını düşünmek, yanılsamaya düşmek demektir. Kendinle savaşmak sadece yeni dönüşler kazanıyor. Dünyanın bölgesel bölümü tamamlandı, oligarşiler arasındaki dünyanın yeniden dönüşümü başladı, bu konuda 20. yüzyılın başlarında V. I. Lenin, 1917'de yayınlanan "kapitalizmin en yeni aşaması olarak Emperyalizm (popüler deneme)" adlı çalışmasında yazdı, kapitalizmin yeni aşamasının özelliklerini karakterize ederek, V. I. Lenin bunu kaydetti… emperyalizm (1) tekelci kapitalizmdir; (2) parazitik veya çürüyen kapitalizmdir; (3) ölmekte olan kapitalizmdir.» Emperyalizmin kapitalizmin en yüksek ve son aşamasını temsil ettiğini ve bundan sonra başladığını ileri sürdü. ".. kapitalistten daha yüksek sosyo-ekonomik düzene geçiş."
Emperyalizm, üretken güçlerin daha yüksek bir gelişim düzeyine dayanıyordu ve daha yüksek bir üretim ve sermaye konsantrasyonu derecesi, kapitalist ilişkilerin derinlemesine gelişmesi ile karakterize edildi. İşletmelerine enerji, hammadde, ulaşım, finans ve işgücünü merkezi olarak sağlamak için tekeller giderek kamu kurumlarının yardımına başvurmaya başladı. Sonuç olarak, tekellerin çıkarları doğrultusunda hareket eden, işçilerin sömürüsünü güçlendiren ve küçük ve orta ölçekli burjuvazinin çıkarlarını ihlal eden ekonominin devlet-tekelci bir düzenleme sistemi oluşmaya başladı. Her şeyden önce kapitalizmin temel çelişkisi, üretimin kamusal niteliği ile özel kapitalist tahsisat biçimi arasında derinleşti. Bu, bir yandan çeşitli malların üretimindeki artışta ifade edildi. Onları yaratmak için milyonlarca çalışanın uyumlu çalışması gerekiyordu. Bu, üretimin kamusal doğasını güçlendirdi. Öte yandan, sermayenin dar bir yüz çemberinin elinde yoğunlaşmasının bir sonucu olarak, üretilen malların büyük bir kısmı kendilerine tahsis edildi. Özel olarak kapitalist tahsisat giderek daha çirkin biçimler aldı.
Kapitalizmin temel çelişkisinin derinleşmesinin bir sonucu olarak, aşırı üretimin periyodik ekonomik krizleri daha sık, daha uzun ve daha yıkıcı hale gelmiştir. Kazançların peşinde, tekeller üretimi daha da hızlı bir şekilde genişletti ve ürettikleri malları satın alma fırsatını kaybeden kitleleri daha da acımasızca soydular. Kar peşinde, finansal oligarşi büyük sermayelerin en karlı üretim sektörlerine aktarılmasını hızlandırdı. Sonuç olarak, kapitalizmin en yüksek aşamaya girmesiyle birlikte, gelişiminin karakteristik düzensizliği yoğunlaşmıştır. Üretken ilişkilerin üretici güçlerin niteliğine olan uyumsuzluğundaki artış, kapitalist ülkelerde ekonomik ve politikanın gelişimindeki eşitsizliğin artmasına neden olmuştur. Giderek artan bir şekilde, üretken güçlerin ilerleyişine ideolojik ve politik bir tepki eşlik etti. Halkla ilişkilerin yeniden düzenlenmesine aktif olarak karşı çıkarak, sonuçta üretken güçlerin gelişimini engelledi. Bütün bunlar, a) emek ve sermaye arasındaki çelişkileri derinleştirdi ve şiddetlendirdi; b) metropoller ve koloniler, yarı koloniler, diğer bağımlı ülkeler arasında; c) emperyalist devletler arasında. Çelişkiler giderek daha büyük ve keskin çatışmalara, savaşlara ve büyük burjuvazinin kendisinin davetsiz hükümdarları uzaklaştırmak ve kuklaları yerleştirmek için kışkırttığı "renkli devrimlere" yol açtı.
