En la vintra tago, en tiu momento kiam neĝo falas per grandaj neĝeroj, sidis unu reĝino kaj kudris apude la fenestro, kiu havas nigran fenestrobreton. Ŝi kudris kaj rigardis la neĝon, kaj ŝi pikis sian fingron ĝis la sango. Kaj enpensiĝis la reĝino: "Oh, se mi naskus blankan infanon, kiel la neĝo, ruĝvanga, kiel la sango, kaj nigrahara, kiel nigra arbo!"
Kaj baldaŭ la deziro realiĝis: ŝi naskis la filinon – blankan, kiel la neĝo, ruĝvangan, kiel la sango, kaj nigraharan; kaj pro sia blankeco ŝi estis nomita Neĝulino.
Kiam naskiĝis la filino, la reĝino-patrino mortiĝis. Post unu jaro, la reĝo geedziĝis je la alia virino. La dua edzino estis bela, sed tre fiera, kaj ŝi ne povis toleri, se iu povus esti pli bela, ol ŝi.
Ŝi havis la sorĉan spegulon, ĉe kiu ŝi ŝatis stari, admiri kaj interparoli kun la spegulo:
Spegulo, spegulo, bonvolu, diri al mi, kiu estas plej bela, kiu estas plej ĉarma?
Tiam la spegulo respondis:
Vi, reĝino, vi estas plej ĉarma ĉi-tie.
Kaj poste ŝi deiris de la spegulo plej kontenta, ĉar ŝi sciis, ke la spegulo ne mensogas ŝin.
Neĝulino de jaro al jaro kreskis kaj fariĝis pli bele, kiam ŝi estis ok-jara, ŝi aspektis, kiel suna tago. Sed kiam la reĝino demandis la spegulon:
Spegulo, spegulo, bonvolu, diri al mi, kiu estas plej bela, kiu estas plej ĉarma?
La spegulo respondis:
Vi, reĝulino, estas bela per si; sed Neĝulino estas pli bele.
La reĝulino koleriĝis, flaviĝis, verdiĝis pro envio. Ekde tiu horo, kiam ŝi vidis Neĝulinon, ŝia koro estas preta eksplodiĝi. Kaj envio kun fiero plenumis sian koron kaj ili vastiĝis, plenumigante ŝian koron, pro tio ŝi ne povis trovi kvieton nek tage, nek nokte.
Kaj Iutage ŝi alvokis sian serviston kaj diris al li: "Elkonduku la knabinon en la arbaron, por ke mi ne vidu ŝin plu. Mortu ŝin kaj per pruve tion, ke vi plenumos mian ordonon, alportu al mi ŝian pulmon kaj hepaton".
La servisto komprenis la ordonon, li elkondukis la knabinon el la palaco, kaj subite elprenis la tranĉilon, por ke trae vundi la koron de Neĝulino, ŝi komencis plori kaj peti: "Bona homo, ne mortu min; mi forkuros en la profundan arbaron kaj neniam alvenos hejmen".
La servisto kompatis la bonan knabinon kaj diris: "Iru. Dio kun vi, kompatinda knabino!" Sed li enpensiĝis: "Sovaĝaj bestoj disŝiros vin en la arbaro", – sed li sentis sin bona homo, ĉar li faris la bonan aferon.
