ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅԱՆ ԹԵՎԵՐՈՎ - страница 5

– Ո՞վ է գնացել: Ո՞ւմ մասին ես դու խոսում, – զարմացավ մայրը:

– Իհարկե՛, Քսենայի, էլ ում:

Բայց մոր դեմքին շփոթմունք նկատելով՝ շարունակեց.

– Այսօր գիշերը, երբ սաստիկ անձրև էր գալիս, Քսենան փակեց պատուհանը և քնեց բազկաթոռին: Իսկ այժմ նա չկա:

Մայրը տարակուսանքով նայում էր աղջկան:

– Էլե՛ն, քեզ հետ ամեն ինչ կարգի՞ն է, – արտաբերեց նա երկար դադարից հետո:

– Նա ո՞ւր է կորել:

Էլենը վեր կացավ անկողնուց և սկսեց Տեսլային փնտրել ամբողջ բնակարանում: Քսենան անհետացել էր: «Գոնե գտնվեր: Մի՞թե ինձնից իրոք խիստ վիրավորվել է», – փնթփնթում էր Էլենը:

Մինչդեռ մայրիկի անհանգստությունը մեծանում էր:

Նա կանչեց հայրիկին, և նրանք փորձեցին հանգստացնել դստերը և հասկանալ, թե իրականում ինչ է պատահել:

Աղջիկը ոչ մեկին չէր լսում: Նա մոտեցավ բնակարանի դռանը: Փորձելով դուռը բացել բանալիով՝ տեսավ, որ այն փակ չէ:

– Մայրի՛կ, հայրի՛կ, Քսենան տնից հեռացել է:

Այդ պահին հայրիկը նույնպես անհանգստացավ դստեր առողջության համար: Եվ ամեն ինչում սկսեց մեղադրել մայրիկին.

– Ահա թե ինչի են հասցնում համակարգչային խաղերը, երեկոյան ժամերին անվերջ ֆիլմեր դիտելը: Այսօրվանից ո՛չ մի ֆիլմ, համակարգչային խաղ կամ ձայնագրություն: Միայն առողջ ապրելակերպ:

– Դե, լավ: Ինքներդ գլուխ հանեք: Իսկ ես գնամ աշխատանքի,

– եզրափակեց հայրիկը:

– Լա՛վ է, էլի: Իսկ ե՞ս ինչ անեմ: Ես նույնպես աշխատանքի եմ, – վրդովվեց մայրը:

Ծնողների վիճաբանությունը, որ սովորաբար Էլենի մեջ տհաճ զգացումներ էր առաջացնում, այս անգամ չհուզեց նրան: Նա չափից ավելի էր տարված Տեսլայի մասին մտքերով. «Սին երազանքներ: Բավական էր միայն կենդանացնել Քսենային, և նա իսկույն լքեց ինձ»: Դառը նստվածք մնաց միայն. ինքն այսպիսի վիշտ ունի, իսկ նրանք մտածում են միայն իրենց աշխատանքի մասին:

– Ես մենակ կմնամ տանը, – սրտնեղած արտաբերեց Էլենը: Դստեր խոսքերը սթափեցրին ծնողներին: Նրանք ամաչեցին:

Մայրիկն առաջարկեց աղջկան տանել իր հետ: Հայրիկը թեթևացած շունչ քաշեց ու դուրս եկավ տնից:

– Այստեղ ի՞նչ է կատարվում:

– Ռուբե՛ն Նիկոլաևիչ, բարի լու՛յս Ձեզ, – պետին ողջունեց Նիկան:

– Նմուշն անհետացել է, – զեկուցեց

Վիտալի Սեմյոնովիչը:

– Անհետացե՞լ է: Այդ ինչպե՞ս:

– Ռուբեն Նիկոլաևիչ, սուրճ ուզո՞ւմ եք, – համառում էր Նիկան:

– Հեռացի՛ր, – բորբոքվեց Ռուբեն Նիկոլաևիչը՝ հերթական անգամ զարմանալով քարտուղարուհու անհասկացողության վրա:

– Այդ մասին հայտնի դարձավ ա՛յս առավոտ:

– Ուրեմն զննեք տեղադրությունը:

«Այսօր, անկասկած, բոլորը որոշել են ինձ հունից հանել: Մագնիսական ալիքներն ասես ազդում են ոչ միայն ինձ վրա», – մտածեց Ռուբեն Նիկոլաևիչը: