Сны аб Беларусi - страница 5

---

---

Перабiў парфумы.

Сяду я пад лiпiнай,

Сэрца зашчамiла.

Скажу дзякуй лiпеню

За такое дзiва.

Набяру ў мяшэчак

Я духмяных кветак,

Каб прыдбаць узiмку

Успамiн пра лета.

«Расквiтнела шыпшына ля плоту…»

Расквiтнела шыпшына ля плоту,

Разгарэўся ружовы пажар.

Ад усiх я збягаю ўпотай

У краiну няздзейсненных мар.

Я там быў разоў сто ўжо, не меней.

Пiў ваду з жыватворных крынiц.

Там забытыя сумныя ценi

Набываюць знаемы абрыс.

Там жыцце не залежыць ад часу,

Там няма звыклай мне мiтуснi.

Там здзяйсняюцца быццам у казцы

Нават самыя дзiўныя сны.

Там давольны i пэўна шчаслiвы

Я блукаю мiж страчаных мрой.

I плыве следам водар шыпшыны,

Дараваны свавольнай вясной.

«Няма слез. Унутры штось зламалась…»

Няма слез. Унутры штось зламалась.

Зразумець не магу ў чым прычына.

I з таго што было засталося так мала.

У асноўным аднi ўспамiны.

Няма слоў. Яны скончылiсь проста.

Страцiў iх на хлусню i пытаннi.

I з таго што было дараваны мне лесам

Несканчоныя толькi жаданнi.

Няма сноў. Вочы засцiла цемра.

I няма нi прасвету, нi выйсця.

I з таго што было намагаюсь дарэмна

Я абраць хаця б крыху карысьцi.

«Чаго мне не хапае ў жыццi?..»

Чаго мне не хапае ў жыццi?

Здаецца есць i тое i другое.

А я не здолею сябе знайсцi.

Рукам i галаве няма пакою.

Не здолею адзiны шлях абраць.

Так i блукаю я па завуголлях

I намагаюсь штосьцi адшукаць,

Незадаволены самiм сабою.

Зайздрошчу тым, каго шануе лес,

З маленства хто ў фартуны ў пашане.

Але, што за жыцце без мар, без слез,

Без поспехаў, падзеняў, без жаданняў?

Так i жыву. Цi наяву, цi ў сне

За нейкай дзiўнай марай крочу следам,

Не ведая, чаго не ймецца мне?

Чаго яшчэ ў жыццi мне гэтым трэба?

«Калi зноў апынюся не ў пашане…»

Калi зноў апынюся не ў пашане,

Заблытаюся ў марах цi iлжы,

Напоперак няздзейсненным жаданням

Я буду жыць.

Калi зноў лес мне надышле нягоды,

Калi да справы сэрца не ляжыць,

Не гледзячы на тыя перашкоды,

Я буду жыць.

Парад бясконцых я не разумею:

Аб тым не думай, гэта не кажы!

I так, як мне патрэбна, як умею

Я буду жыць.

Калi ж i мой апошнi час настане,

I ў далечы растануць мiражы,

У сваiх вершах, казках i паданнях

Я буду жыць.

«Сонца хiлiцца да долу…»

Сонца хiлiцца да долу.

Дзесьцi на краю сяла

Птушка цвыркае на холад,

А мне хочацца цяпла.

Па вясновым небе шэрым

Ходзяць хмары чарадой.

Непагадзь у сэрца ў'елась

Сапсавала мой настрой.

Вецер вые так жалобна,

Нiбы поп пяе псалмы.

Следующая страница

---

---