Язучы да моны белә иде.
Тик ул дәшми, дөньяда бернәрсә дә үзгәрмәгән кебек гомер итә иде. Һәрхәлдә, бу тыштан шулай тоела, ә асылда…
Якында гына милиция машинасының сирена тавышы ишетелде. Язучы тертләп китте.
Подъездга җиткәнче беркем дә килеп бәйләнмәде.
Фатирда кыңгырау шалтырау белән, өйдә давыл купты. Малайларының «әти кайтты!» дип шатланып кычкырганы, дөп тә дөп килеп ишек ачарга йөгергәне ишетелде. Ләкин әниләре аларны тиз тотты: «Җитте!» – дип бер генә кычкырды да барсы да тынып калды. Ишек тә ипләп кенә ачылды.
Ишек ачылуга, малайлары бер нинди тавыш-тынсыз гына аның куенына сарылды. Өлкәне биленнән кочаклап алды, кечесе ботыннан. Әниләре муенына асылынды.
– Кайттыңмы, җаным?! Мин сине шундый сагындым! Мин яратам сине!.. – дип пышылдады хатыны.
– Әти!.. Әти!.. – дип пышылдады малайлары,– Әти, без дә сине яратабыз… Без дә сагындык…Әти… Әти…
Язучы аларның барсын да шул хәлдә өй эченә алып керде дә ишекне ябарга ашыкты. Хатыны шикле караш белән иренә төбәлде.
– Юк, барсы да яхшы…
Хатын елмайды…
Бәхетле елмаеп ул ирен кочаклады.
– Мин синеке… Мин яратам сине…
Әниләренең пышылдавын хуплагандай, малайлары язучыны кысып-кысып кочаклап алды.
– Мәктәпкә соңламагыз, – диде язучы корырак булырга трышып, – Кешеләр күптән китте инде.
Шунда гына малайларының аркасындагы мәктәп сумкасын күреп алды да елмаеп куйды.
– Ярый, улларым… Күрешкәнчегә кадәр…
Малайлар горур елмаешып чыгып китте.
Язучы аларның артыннан карап, үзенең һаман исән булуына сөенеп калды. Ул да горур һәм бәхетле иде.
– Миңа да эшкә китәргә вакыт, – диде хатыны, күзләрен яшереп, – Кызганыч, синең белән булалмыйм инде… Кайткач, яме…
– Мин әле кайтып җитмәдем… – Язучыга да уңайсыз иде бугай, – Әле болай… үтеп барышлый гына…
Хатын аңа сәер караш ташлап алды.
– Кызганыч…
– Беләм…
– Син бернәрсә дә белмисең…
– Беләм инде…
Иренең наз тулы карашыннан хатын аның, чынлап та, бернәрсә дә белмәвен аңлады.
– Язганнарыңны дискка күчер дә миңа бир, – диде ул үтенечле тавыш белән, һәм үзенең ярамаган нәрсә ычкындырганын сизеп өстәп куйды, – Болай гына… Я җуярсың…
Язучы аңа сораулы караш ташлады.
– Җаным минем!..—диде хатын, мөлдерәмә күзләрен аңа төбәп, – Бердәнберем…
– Тагы мени?!.
– Тагы.
– Ярый.
Язучы компьютердагы язмаларны дискка күчереп алды да хатынына тапшырды.
– Җуй! – диде хатыны.
– Юк!
– Җуй!!!