Гүлмінездің гүлдері - страница 15

Көркейтемін өрісін.

Қажеттігің сезілсе,

Аралаудан шаршар кім?

Ал, балақай, өзің ше,

Айтшы не деп ән салдың?

– Неткен ғажап, тау елі,

Аймағың! – деп ән салдым.

Бәрінен де әдемі

Жайлауың! – деп ән салдым.

Ата-әжемсіз әдемі

Болар ме ең? – деп ән салдым.

Ата-әжемсіз

Бұл жерге

Жолар ма ем? – деп ән салдым.

– Жақсы бала – жарқыным,

Сендер үшін нұрланам.

Бар екен, – деп – ақылың,

Ырза болды Күн маған.

Қос қария қорғасындай балқып, ыдыс ернеуіндегі сұйықтай тынып қалыпты. Гүлмінез де өз даусының жаңғырығын тыңдағандай ұмсына түсіп, селт етпейді.

Бірінші болып әжесіне тіл бітті:

– О, ақынжанды жүрегіңнен айналайын, сенің!.. – деп келді де. – Тфә-тфә! Тіл-аузым —тасқа, – деп бітірді.

Сұңғыла атасы да қарап қалған жоқ.

– Ойы – нәр, тілі – бал немерем ғой менің. Талабың таудай бол-сын! Кәне, ақ маңдайыңнан иіскейінші, – деп орнынан тұрып жатты…

Бірде екі жарым жасар Гүлмінезді анасы балабақшадан алып келе жатқан. Көше бойында бір кішкентай қанден ит оларға шәуілдеп үріп қоя берді. Күшіктің иесі орыс кемпір:

– Кейін қайт, тыныштал! – деп, жекіп қалып еді, Гүлмінез:

– Мама, ана қарашы, күшікті мамасы ұрысып жатыр, – деді қанден итті аяғандай болып.

Көше қиылысындағы асфальттың ойыс жерінде шалшық су жиылып қалған екен. Троллейбус соны кешіп өте беріп еді, дөңге-лектің екпінінен шалшық су жол ернеуіне шашырап кетті.

– Мама, ана машина суды шашып, жолды жуып жатыр, – деді өзінше түсіндіріп.

Шешелері үй-ішінің әптер-тәптерін шығарған қыздарына кейіп:

– Әй, қой дегенде неге қоймайсыңдар! Өлтіресіңдер ғой адам-ды! – деген.

Сонда Гүлмінез:

– Өлме. Өлсең, бізден көресің, – дегені.

Шешелері:

– Вафли, вафли деп қоймап едіңдер. Енді қарамай қойдыңдар ғой, – деген. Сонда Гүлмінез:

– Қазір, мен қарап қоям, – деді.

Гүлмінез асханадағы тоқ шәйнектің бұрқылдап жатқанын көріп, анасына жүгіріп келді:

– Мама, мама, шай пісіп, шәйнек жөтеліп жатыр, – деді.

Гүлмінез жерге сүрініп құлаған еді, анасы:

– Абайла! – деді үрейленіп. Сонда Гүлмінез:

– Мен құлап болдым ғой. Абайла, – демей-ақ қойсайшы, – деді орнынан тұрып.

Шолпан, Ұлжан әпкелері Гүлмінезге:

– Қолыңды кім бояп берген? – деп еді, Гүлмінез:

– Айгүл ғой, ертең бояп берген, – деді.

Жаңа жыл қарсаңында Гүлмінез:

Аяз ата келді,