ни, оёғининг бош бармоғи билан каравот тагидан излай бошлади. Ҳозиргина тўғри хаёлда ўрнидан туриб келаётган Галинани нима жин урди-ю, хаёли умуман бошқа тарафга кетди.
– Миша, сенга нима бўлаяпти? – Дея уни тергай бошлади.
– Ҳеч нима, ўзим шундай, – хаёллар оғушида қанотсиз парвоз қилаёт-
ган Михаил, беҳосдан ортидан келган рафиқасининг ҳавотирли овозидан чўчиб тушди.
– Миша. Мен сени кеча таниганим йўқ, – деб унга, талабнамо тикил-
ганча, қўлини белига қўйиб турганини кўрган Михаил Массон,
– Нега ундай қарайсан! – деб ўзича ўшқирган бўлди. Ва худди ўғри
мисол кўзларини олиб қочди.
– Йўқ, бунақаси кетмайди. – Деди-да, Галина эрининг қаршисига стул
қўйиб олиб, унга шундай тикилди-ки, Михаилнинг чораси қолмади.
– Мен…, – деб нимадан гап бошлашини билмай чўзилди Массон.
Унинг жавдираган кўзлари Галинани баттар шубҳага солиб, унга бўлган ишончини сўндира бошлади. Худди бир жиноят устида қўлга туширган миршабдек, қўлларини қовуштириб, қошларини чимирганча, ундан изоҳ талаб қила бошлади. – Хўш, сен? – Деди у, икки кўзини, унга қандай изоҳ беришини билмай бошини эгиб ўтирган эрига тикиб.
– Биласанми…, – дея гапини бошлолмасди Массон.
– Айтақолсангчи, нима бўлди ахир? Одамни интиқ қилмасангчи! —
Асабийлаша бошлади Галина. Михаил эса ўзини ҳали у ёққа-ҳали бу ёққа солиб, қўлидаги газетани бураганча, гапиролмай уф тортди. Унинг ичидан гапни суғириб олишга зўр бериб уриндарди Галина. М. Е. Массон чуқур хўрсиниб, худди бирор кишининг ўлими ҳақида хабар беришга ҳозирланаётган одамдек. Стол устида турган графиндан стаканга сув қуйиб бир ҳўплаб олди-да, – Биласан, Гўри Амирга кўп бориб тураман. У ерда тарихга оид, кўп маълумотлар олишим мумкин. Шунга…, – деди тутилиб-тутилиб, яна бошини эгди.
– Гапиравер. Сени эшитяпман, – унинг оғзига тикилганча кейинги га-
пини пойларди Галина. Унинг шусиз ҳам қилдек ингичка қошлари, борган сари чимирилиб, унинг латофатли чеҳрасини файз тарк этди.
– Ҳар доимгидек иш билан машғул эдим. Бир маҳал, бир аёл, – деди
М. Массон қўлидаги газетани стол устига қўя туриб, нима бўлса бўлди, бошга тушганни кўз кўради дегандек, хўрсинди. Галина унинг шу гапини кутиб турган эканми, ёки аксинча шундан қўрқиб турган эканми, гапни давомини эшитиб ҳам ўтирмай ўрнидан сапчиб турди.
– Тушунарли. Ўзим ҳам шундан қўрққандим. Аёл, аёл. Бир умр шун-