Кеше китсә безнең арадан.
Ул аналар ничек түзә икән,
Аерылганда гәзиз баладан.
Елап кына тынычланып булмый,
Күңел генә бераз бушана.
Сынауларның шундыеда килә,
Кеше түзә, ниләр булсада.
Аерылганда гoмер кадерләнә,
Кушылганда күңел шатлана…
Югалтулар акрын онытыла,
Гади тормыш тагы башлана.
Язмыш дибез гoмер агышын…
Күрәчәкне, инде күргәнне.
Без эшләргә тиешедә шактый,
Эшли алсак әле белгәнне.
Җилләр екса, җилдә гаеп мени,
Басып тора алмасак җилләрдә.
Сынаулары булар, сабыр булыйк,
Яшәүләрне биргәч җирләрдә.
«Уйланасың», нигә дисеңме,
Уйланмыйча кая барасың.
Гомер үтеп бара уйланмыйча,
Уйланып та килә каласым.
Алда әле бөтен юллар диеп,
Вакыт җитми туктап уйларга.
Ашыктыра, нидер ашыктыра,
Ирек бирми булган уйларга.
Үткәннәрдә бераз онытыла,
Хәтер битләреннән җуела…
Яңартып та булмый бик күпләрен,
Шуңа кәеф кайчак коела.
Язмыш яшәү юлы гына түгел,
Адымнарны кирәк уйларга.
Миннән уйлар, ерак түгел микән,
Күмелеп утырам шундый уйларга.
Уйлар килеп, уйлар китсәләрдә,
Аз булсада кирәк уйлану.
Булган ялгышларны төзәтүче,
Күрсәтүче юлны – уйлар ул!
Күпме җырлар язны мактаганнар,
Яз турында кемнәр язмаган,
Язлар сүзен күпме кабатлапта,
Ул сүзләрдән туя алмаган.
Кабатлана… җиhан уяна,
Сабый керә тәүге язларга…
Үсеп килә тагы яңа буын,
Мохтаҗ булып тәүге назларга.
Җылы кояшында яз аеның,
Бөреләнә яңа яшеллек.
Күрә алып олы матурлыкны,