Z kolei za myślami kryją się pewne przekonania, które na ogół rzadko są przez nas uświadamiane i prawie nigdy nie są ponownie rozważane. Pojawiają się w naszej głowie jak pewne niezaprzeczalne prawdy. Na przykład: „wszystkie blondynki są głupie”, „chłopiec musi być silny” i tak dalej. Powstają w nas na dwa sposoby: albo metodą uczenia się, czyli częstym powtarzaniem nam tych informacji, albo powstają w szczytowych momentach emocjonalnych. Na przykład, gdy rodzic ukarał i pobił dziecko za chodzenie po lodzie, dziecko mogło na zawsze sformować w głowie ustawienie „lód jest niebezpieczny!” Lub odwrotnie: „kiedy dorosnę, zawsze będę robił to, co niebezpieczne – na złość rodzicom!”. Przekonania te nie są rozpoznawane, ale po prostu zostają wbudowane w nieświadomość, jako niezmienne prawdy. Kiedy osoba następnie wchodzi w sytuacje, które są w jakiś sposób związane z tym ustawieniem, sama wyzwala automatyczne myśli, które z kolei wyzwalają odpowiednie emocje. Dlatego, aby zmienić emocje, należy śledzić automatyczne myśli. Następnie przejdź do ustawienia i zamień go.
Zaczynamy przepracowywać listę w kolejności. Jeśli na początku masz myśli (jak na mojej liście), zacznij od tego rozdziału. Jeśli na początku w Twojej liście są ustawienia, zacznij od nich, a następnie przejdź do tego rozdziału.
Więc bierzemy pierwszą myśl z pierwszej listy i zapisujemy ją. Lepiej mieć specjalny notatnik do pracy nad sobą.
Następnie odpowiadamy pisemnie na szereg pytań dotyczących sytuacji, która wzmacnia tę myśl (tak jak zrobiliśmy to przy sporządzaniu pierwszej listy).
Ćwiczenie „Na urazy”. Autor – W. Iwanow.
– Jak powinien zachowywać się człowiek, aby nie bolało mnie w tej sytuacji?
– Dlaczego chcesz, aby osoba zachowywała się w ten sposób?
– Jak naprawdę zachowywała się ta osoba? (odpowiadamy na punkty odpowiedzi na pierwsze pytanie).
– Czy Twoje oczekiwania zgadzały się z zachowaniem tej osoby?– Czy dana osoba wiedziała o Twoich oczekiwaniach?
– Dlaczego dana osoba zachowuje się inaczej, niż chcesz? (odpowiadamy na punkty odpowiedzi na trzecie pytanie).
– Czy akceptujesz osobę taką, jaką jest w tej sytuacji?
– Na co czekałeś jako dziecko od rodziców?
Myśl: „Myślę, że mnie nie potrzebuje!”
1. Napisać do mnie. Zadzwonić. Powiadomić, że jest zajęty.