Але ніхто не заўважыў, што сонца не ўзыходзіла.
І было так датуль, пакуль не нарадзіўся Вялікі Прамяністы.
Але адгэтуль у Ампетыяніі мудрыя людзі кажуць: “Пераначуем – менш пачуем”.
+ + +
хлопчык, укушаны ветрам
о, зубы ветру, што сцялі маю галаву!
о ўчэпістыя, атрутныя зубы, што сцапалі мяне на паўдарогі да ціхіх заток правінцыйнага жыцця! вецер павабіў мяне, заразлівы смерч, чорны віхор, а зубы ягоныя загнутыя на захад – ніхто не вернецца з пашчы ветру, ніхто не прыйдзе з захаду.
я хлопчык, што круціць глобус.
я хлопчык, што ўведаў, дзе ў сусвету захад.
я хлопчык, укушаны ветрам.
Паўвішнёвы сад
Пазаўчора скусілі з неба Поўню, маман хадзіла скардзіцца гарадавому.
Гарадавы сказаў, што ўсім есці хочацца і каб маман не пераймалася.
Мама плакала на парозе ў чырвоныя неўразумелыя рукавіцы.
Кока і я згатавалі маме гарбаты.
Учора ноч навылёт з неба цякла чырвоная крывавая абражаная поўня.
Ліза ноч навылёт у аранжарэі з тэлескопам, потым – з рання ў сталовым пакоі, з пабялелым тварам. Падаецца, яна таемная байраністка.
Кока і я – мы напісалі маніфест аб недапушчальнасці адкусванняў ад Поўні.
І вось занач мы ўсёй хеўрай выбрылі ў свой кастрычніцкі напаўвішнёвы сад.
Праблема намінацыі
Рыбар і рыбак ішлі гразкімі беражкамі ды спрачаліся. Не, ты не рыбак, казаў рыбар рыбаку, ты падумай, пакруці мазгамі як след, ніякі ты не рыбак, чаго ж ты зубы прадаеш, з чаго смяешся, а сам ты хто? Ты ж таксама не той, за каго сябе выстаўляеш, ты таксама не той, а ўвогуле зусім не, з цікавасцю гляджу на цябе. Стоп, стоп, стоп.
І яны сталі. Селі. Налавілі рыбы – кожны багата. І дадому яны ішлі, абняўшыся за плечы, і ўсё роўна было, хто з іх рыбар, хто рыбак, дый наагул, ці яны гэта.
Іхтыяндравае
Я паспеў прыдбаць жабры ў сваім балоце.
Забыўся на ўмельства роўнага хаджэння, адгадаваў чорны нервовы хвост.
Я звык цадзіць кісельную цеплаватую твань скрозь зубы, я звык цалаваць тапеліц.
І клікаць мяне як – не помню. Ці то Ціхі Андрэй, ці то Іхтыяндр, а, можа, Ціхан.
Мокрая казка, падтопленая фрашачка, раман-калюга, сыры афарызм.
Жыць – не жыць, а плаваць ды ляжаць.
У віры, побач з домам даглядчыка шлюзу, на самым дне я ляжу ў гэтую падводную сваю поўню.
Там, на беразе, гарыць п’янае вогнішча, людзі спяваюць, людзі сухія і чырвоныя. Уткнуўся носам у корч, пасміхнуўся сому.
– Гэй, марак, ты надта доўга плаваў!