За трапезай Барыс агледзеў і запісаў на памяць свайго штучнага інтэлекту ўсіх братоў, – учорашнія алкаголікі і наркаманы былі ахайна апрануты і на тварах іх быў чырвань. Усе былі выспаліся і бадзёрыя. Толькі адзін з іх – Дзмітрый, як потым даведаўся Барыс яго імя і прозвішча па базе даных МУС, адчуўшы знятае фота асобы, быў пануры. Дзмітрый быў не ў сабе, ён – лідэр АЗГ звіў тут гняздо. Яму павінны былі сённяшняй ноччу прывезці партыю гераіну ў манастыр, для наступнай перапраўкі ў Еўропу. І тут гэты новенькі. Качагарам і вартаўніком пастаўлены. «Як бы не быў ён біяробатам з мянтоўкі», падумаў Дзмітрый. Яго чуйка за гады адседкі і доўгіх «хадок» на зону яго не падводзіла. «Сёння ўвечары настаяцель айцец Філіп з'едзе па сваіх справах у горад, у Епархію. Манах Андрэй будзе спаць, а інакаў Сергій ноччу будзе маліцца за ўвесь свет у Храме. Вось толькі гэты са сваёй хворай рукой у мае планы не ўваходзіў. Ну ды добра, будзе дзень, будзе ежа», – падумаў Зміцер і стаў піць гарбату.
Барыс тым часам пайшоў у бібліятэку, набраў кніг. Тут былі і Феафан Пустэльнік са сваёй «Нябачнай Бранню», і Ян Лествичник і шматлікае іншае. У падвале быў тапчан, сабраны з дошак, куды Барыс і склаў стос кніг. Праапераваная рука балела, швы яшчэ не былі зняты з біятканіны. Па паказчыках датчыкаў цела ўсё было ў норме, падзарадка на 48 гадзін. Хоць ён бы саснуў пару гадзін, каб не спаць уначы, а чытаць і рабіць абыходы па манастыры.
Вечарэла… Барысу ўдалося паспаць пару гадзін у келлі – яму ніхто не перашкаджаў, усе былі на паслушэнствах. Час ісці было ў Храм на абавязковую супольную вячэрнюю малітву і братэрскае правіла. Што ён і зрабіў.
Барыс стаяў крыху наперадзе ўсіх, хрысціўся роўна, як і належыць хрысціяніну, але захоўваючы погляд на сябе звонку. ён як бы бачыў сябе вачыма братоў. Ён ніяк не выдаваў у сабе біяробата – і еў, і спаў, і маліўся як чалавек. Ён ведаў, што Вышэйшы Розум безумоўна існуе, але дагматычна, па-чалавечы яшчэ малавераваў, не адчуваў Яго штосекунднага быцця на Зямлі. Яго клопат аб ім.
Вячэрняе правіла падышло да канца, браты станавіліся па крузе і праходзячы па ім прасілі прабачэнні сябар у сябра. Выйшаўшы іх Храма, Барыс адчуў лёгкасць мыслення. Гэта было першы раз, за доўгі час. Інтэлектуальная сістэма біяробата зафіксавала ў момант агульнай брацкай малітвы напружаную працу мозгу і цяпер мозг адпачываў няшмат, што і паслужыла некаторай радаснай эйфарыяй. Гэта не было ласкай, таго невядомага пачуцця, дзеля якога Біямак 21-й і прыйшоў у манастыр.