Читать Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо (Шаҳзод Кенҷазода)

Ки дурам ман, чӣ зебо гуфтиям

номи Самарқандам.

Забон ҳайрон, бигӯям ё нагӯям,

шодӣ рафт аз ман,

Мусофирам, ба ёд ояд, фақат коми Самарқандам.

Шаби торик, хиёбони ҷавонон, боми Регистон,

Шабеҳи он набошад дар замин,

роми Самарқандам.

Агар амсоли онро ман кунам таъриф, куҷо дорад,

Чу нону обу себу ноку бодоми Самарқандам?!

Замину осмонаш пок,

чун халқи накӯву хоксори худ,

Ҳама фориғ зи ғам,

озодӣ – аҳкоми Самарқандам.

Намехоҳам, тамоми сарвати дунё шавад аз ман,

Бароям беҳтарин ҷоиза,

шаҳҷомӣ – Самарқандам.

Ромишгари бузург

Ба Устод Муҳаммадризо Шаҷариён

Эй садоят аз баландиҳо ба мо орад хабар,

Ин садоро аз дили мо то абад, ҳаргиз мабар.

Эй замину осмон муштоқи оҳанги нават,

Бар хурӯш о!…

Наъра зан!…

Исён кун!

Ғамро бубар!…

Эй, ки дар майхонаи мо май туӣ, соғар туӣ,

Дар замони безабон, танҳотарин довар туӣ.

Ғарқи ишқему ба мо аз дардҳо ёвар туӣ,

Боз ҳам андешаи нав ор, чун гулҳо ба бар.

Мо зи оҳанги ту ҷонро бар амон овардаем,

Мо чароғ андар ниҳоди ин замон овардаем.

Мо туро ҳамчун ба қалби хеш аз он овардаем,

Боз рӯҳи ҳар касе бинмо ба оҳангат забар.

Як суруди ошиқона, як суруди беғубор,

Аз ту мехоҳем, эй Устоди бузурги табор.

Бо садоят бар дили мо завқ ор, озодӣ ор,

То касе натвон занад бар решаҳои мо табар.

Эй замину осмон муштоқи оҳанги нават,

Хезу бо ҳар ғуссаҳои умр, чун Рустам, ситез!…

«Тулӯъи партави ҳуснат…»

Тулӯъи партави ҳуснат

бароям доварӣ дорад,

Хушо, ки дидани рӯи ту меҳри ховарӣ дорад.

Ба ишқам бо нигоҳи шӯхӣ мангар, эй малаксимо,

Дилам бар ваъдаи барбоди ту чун боварӣ дорад.

Ҷафоҳоят пазируфтам, пазироям, ки баъд аз ин

Фалак бар дидаи мо турфа нақшу соварӣ дорад.

Бигӯям шукри Яздоне, маро осуда медорад,

Ба посухи машаққат андаке ҳам ёварӣ дорад.

Зи оғӯши баҳори худ маро бебаҳра месозӣ,

Дарахти умри мо гаҳ хушку гаҳ бороварӣ дорад.

Маро дар оташи ишқат бисӯзонӣ, намемирам,

Муҳаббат ин чунин зӯру сари ҷанговарӣ дорад.

«Садои хаста будани маро шунидани ту бас…»

Сафед. Маҷмӯаи шеърҳо - страница 4