***
Η ακολουθία των λεγομένων άπο τής διαιρέσεώς έστι τής μανίας· είπών γάρ κατά του Ερωτος έξ άρχής διά τον Λυσίου λόγον, εφησε καθαρσίων δεΐσθαι, έπειδή όπως ποτέ κατά του ονόματος του θείου ε’ίρηκε. Τίς δέ ό καθαρμός; ή παλινωδία δηλονότι. Καί έπειδή διά παντος του λόγου ό τε Λυσίας καί Σωκράτης λέγοντες περί του μή δεΐν χαρίζεσθαι τῷ έρωντι τήν μανίαν έπεδείκνυον, τούτου χάριν έν τή παλινωδία εδειξεν ότι το τής μανίας όνομα ούκ εστιν άπλουν, άλλά πολλά σημα ίνει, καί εστι μανία κρείττων σωφροσύνης. Καί διεΐλε ταύτην τήν μανίαν είς τέσσαρα· είς μαντικήν καί μουσικήν καί τελεστικήν καί έρωτικήν, τέσσαρας θεούς αύταΐς έπιστήσας, Απόλλωνα, Μούσας, Διόνυσον, Ερωτα, καί είπών πόσα άγαθά έκάστη των τριων μανιων τοΐς άνθρώποις παρέχει, ότι οίον ή μαντική προμήνυσιν του μέλλοντος χρόνου παρέχει, πως αν εύοδήσωμεν κατά τον βίον, ή ποιητική αδει κλέα άνδρων καί διά τούτου παιδεύει το των άνθρώπων γένος, ή τελεστική παλαιών μηνιμάτων καθα ίρει, μέλλων περί τής τετάρτης μανίας είπεΐν, περί ής καί ό πας αύτφ λόγος, πρίν είπεΐν περί αύτής είπών περί άθανασίας ψυχής, περί ίδέας αύτής, περί των β ίων, περί καθόδου καί άνόδου καί πάντων των άνωτέρω ολίγον είρημένων, ούτως λέγει περί τής έρωτικής μαν ί ας πόσα άγαθά παρέχει.
Εχρήσατο δέ, ώσπερ αν ε’ίποι τις, τφ κατά άνάλυσιν λόγω· οίον το πέρας των άνθρώπων ούδέν άλλο έστίν ή εύδαιμονία, τουτέστιν ή συναφή ή προς τούς θεούς (ού τίθεται γάρ ό Πλάτων έν τοΐς έκτος τήν εύδαιμονίαν) συνάπτεται δέ θεοΐς ή ψυχή όταν ένταυθα ούσα καί θεωρουσα το παν αίσθητον καί ούράνιον κάλλος άναμνησθή του νοητου κάλλους· άναμιμνησκεται δέ ή ποτε θεασαμένη· ή γάρ άνάμνησις επί ών εγνω τις ή είδεν ή ήκουσε γίνεται· ποτέ δέ εθεάσατο ή συμπεριπολήσασα τοις οϊκείοις θεοις· συνεπόλησε δέ εί άθάνατος είη· εί γάρ μή είη άθάνατος, δηλονότι ούτε περιεπόλησεν ούτε άνεμνήσθη· διά τούτο είπε πρώτον περί άθανασίας τής ψυχής καί τής ίδέας καί τών εξής, καί μετά τούτο είς α μέλλει ήμας αγειν ό ερως, λέγω δή είς τήν νοητήν ούσίαν καί το θειον κάλλος καί άπλοΰν καί άτρεμές· «ώσπερ γάρ, φησίν, εκειναι αί μανίαι, ουτω καί αυτη το κάλλος το νοητον τή ψυχή περιποιει καί ενιδρύει αύτήν τοις θεοις», διο καί «άρίστην» τών μανιών αύτήν λέγει. Συνοψίζει δέ πάντα τά είρημένα άνωτέρω έν τούτοις τοις ρητοΐς. Ίστέον δέ καί τούτο, οτι ού δει άπομερίζειν τάς μανίας· έπιπλέκονται γάρ άλλήλαις· ούτε γάρ ή τελεστική ούτε ή ποιητική ούτε ή μαντική ανευ ερωτικής δύνανται <είναιή «ίσως ούν καί διά τοΰτο θειοτέρα ή ερωτική. Το δ» ύπερβατόν τοΰτό έστιν· ε σ τ ι δ ή ούν δεύρο ό πας ήκων λόγος περί τής τετάρτης μανίας, ώς αρα αυτη πασών τών ενθουσιάσεων άρίστη καί τά εξής. Το λεγόμενον ούν τοιούτόν τί εστιν· επειδή περί εκείνων τών μανιών είρήκαμεν πόσα άγαθά παρέχουσι, περί δέ ταύτης ούδέν είρήκαμεν, ίστέον οτι πάντα τά είρημένα άνωτέρω δι» αύτήν εξεθέμεθα· καί λέγει ποια άγαθά ή ερωτική καί πώς παρέχει, καί οτι ό πας ήμιν λόγος καί ή σπουδή περί ταύτης τής ερωτικής μανίας εστίν, οτι κρείττων εστί πασών.