Ama bu yolda ne kadar yürümesi gerektiğini henüz bilmiyordu. İnsanlara açılmak ne kadar zor olacak, geçmişinin geride bıraktığı yıkıntıların arasında kendini araması ne kadar zaman alacak. İyileşmeye giden yolun bu kadar dikenli olacağını, özenle sakladığı şeylerle tekrar tekrar yüzleşmek zorunda kalacağını, bu eski kırgınlıkları parçalayıp gün ışığına çıkaracağını ve acıyı yeniden hissedeceğini bilemezdi. Ve buna rağmen devam edecek.
Irina uzun süre sessizce oturdu, nefesini dinledi, nereye geldiğini ve bundan sonra ne olacağını anlamaya çalıştı. Elleri hafifçe titriyordu. Hayır korku değildi. Bu özgürleştirici bir duyguydu. Artık onu geride tutan her şeye hayır diyebileceğini fark etti. Ve bu sadece bir arzu değildi; farkındalıktı. Artık kafeste kalmak istemiyordu. Kendisi için inşa ettiği bir kafeste.
Ayağa kalktı ve kitapların bulunduğu rafa gitti. Daha önce bu kitaplar ona yararsız görünüyordu çünkü içlerinde ihtiyacı olanı bulmuyordu. Ama artık her kelimenin arkasında önemli bir şeyin yattığını ve her yazılı kelimenin onun yeni dünyasını inşa etmesine yardımcı olacak bir tuğla olduğunu biliyordu.
«Bağışlamayı nasıl öğrenebilirim?» – karşılaştığı ilk sayfayı okudu. Evet, affetmeyi nasıl öğrenebilirim? Ve belki de en önemlisi kendinizi nasıl affedebilirsiniz? Bu soru uzun zamandır ona eziyet ediyordu ama artık cevap vermeye hazır olduğunu hissediyordu. Affedebileceğini, bırakabileceğini biliyordu.
Irina derin bir nefes aldı, göğsünde yeni bir şeyin çiçek açtığını hissetti. Hemen değil ama yavaş yavaş yara izlerinin sonsuza kadar sürmeyeceğini anlamaya başladı. Kalacaklar ama artık onu tanımlamıyorlar.
Irina her zaman hayatının küçük odasının penceresinin dışındaki dünyayı ilk gördüğü anda başladığına inanırdı. Oda rahattı ama küçük dünyası bu dairenin duvarlarıyla sınırlıydı ve bütün gibi görünmüyordu. Mutfağın kokusu her zaman hafızasındaydı; sıcak ekmeğin tadı, akşam yemeğine sinen yanık yağın kokusu. Ama tüm bu kokular yabancıydı ve hiçbir zaman ev, sıcaklık ya da güvenlik hissi yoktu. Aile içindeki ilişkiler, kışın pencerelerin dışında kar fırtınasının uğuldadığı ve evin hafif ama sıcak olmadığı kış aylarında olduğu gibi soğuk ve gergindi.
Annesi Olga, her şeyden çok düzeni seven, katı ve içine kapanık bir kadındı. Zayıflıkları nasıl affedeceğini bilmiyordu ve sürekli olarak herkesten, özellikle de Irina’dan maksimumu talep ediyordu. Baba Vitaly soğuk ve duygusal açıdan mesafeli bir insandı. Onu anlamak zordu. Her zaman çekingen ve sessizdi ve Irina onun dikkatini çekmeye çalıştığında sanki onun varlığı önemli değilmiş gibi arkasını döndü. Gözlerinde neşe yoktu, şefkat yoktu, ona sevgiyi hatırlatabilecek hiçbir şey yoktu.