Oksana bunu fark etti, yalnızlığını, sessizliğini fark etti. Irina ile basit, görünüşte sıradan konular hakkında konuşmaya başladı. Her şey Oksana’nın gününü, sorunlarını, sürekli tetikte olmanın, her şeye ve her yere ayak uydurmaya çalışmanın onun için ne kadar zor olduğunu anlatmasıyla başladı. Irina bu sorulara hemen cevap vermedi ama her konuşmada iç bariyeri biraz daha inceliyordu. Bir noktada kendi sessizliğinin aniden daha sessiz gelmeye başladığını fark etti. Oksana onu dinledi ve bu yeni bir duyguydu – sonunda birisi onu görmezden gelmedi, onu bir gölge olarak algılamadı.
«Bu konuyu hiç konuştunuz mu?» – Oksana bir keresinde Irina’nın kişisel bir konu hakkındaki başka bir konuşma sırasında alışkanlıktan dolayı sessiz kaldığını sormuştu. Gözlerinin içine baktı ve Irina bir an için dünyasının değiştiğini hissetti. Oksana bir cevap talep etmedi. Onu konuşmaya zorlamadı ama beklemeye istekli görünüyordu. Korkutucuydu çünkü Irina, hayatı boyunca sessiz kaldığı şey hakkında hâlâ konuşması gerekebileceğini fark etti. Ama aynı zamanda içinde küçük bir umut kıvılcımı parladı. Belki gerçek her zaman bu kadar korkutucu değildir?
Odasına kilitlenen Irina bu soruyu uzun süre düşündü. Hafta sonu eve geldiğinde, bir zamanlar ona çok yakın olan ama artık çok uzakta olan ailesiyle yeniden karşı karşıya geldi. Anne ve erkek kardeş, Irina’nın bir zamanlar bu evde hayatta kalmaya çalıştığı kurallara göre yaşamaya devam ettiler. Ama şimdi her şey farklıydı; dünyaya yabancılaşması daha da kötüleşti ve bu insanlar yabancı görünüyordu. Ancak Irina’nın arzu hissettiği bir an vardı ve bu duygu alışılmadıktı. Birisinin onu anlamasını, birinin acısını görmesini istiyordu.
Oksana ile yapılan birkaç görüşmenin ardından Irina küçük bir adım atmaya karar verdi. Bir arkadaşına hayatında travma olduğunu itiraf etti ancak ne olduğunu söylemedi. Bu, Irina’nın deneyimlerinin, acısının, sessizliğinin, tüm bunların önemli olduğunu ilk hissettiği andı. Oksana onu teselli etmeye ya da öğüt vermeye çalışmadı. Sadece yanına oturdu, dinledi ve Irina’nın kendi sözlerini bulmasına izin verdi.
Bu yolculuğun başlangıcıydı. Irina açılmaya başladı ama hemen değil. Kendisi hakkında, duyguları hakkında konuşmaya çalıştı ama içinde hâlâ kalın, aşılmaz bir duvar vardı. Ama ne kadar saklanmaya çalışsa da, ne kadar susmaya çalışsa da, her yeni adımda biraz daha özgürleşiyordu.