Сугыш эпопеясенең тагын бер мизгеле:
Яу кырында ярсып атлар чапты,
Гөрес-гөрес килеп туплар атты,
Кешнәделәр атлар, ыңгырашты,
Яраланып ауды, сыкрап ятты.
Гөмүмән, Әхмәт Рафиков иҗатында ат образы бик җылы hисләр белeн тәсвирлана. Ат Әхмәт ага өчен якын дус та, союздаш та, көрәштәш тә. Чөнки бу – тормыш тәҗрибәсе, фронтовик – шагыйрь язмышының бер өлеше.
Ат өстендә үттем сугыш юлын,
Һәрчак булды минем юлдашым.
Аз сөртмәдем яраланган атның
Каны белән аккан күз яшен.
Атлар еламый дип кемнәр әйтә?…
Сугыш аркылы үтәргә туры килгән һәр ватандашыбыз кебек үк, Әхмәт абый да гомер буе фронт хатирәләренең эзерлекләвенә чыдап яшәргә мәҗбүр:
Илле ел бит,
Төшләремә кереп,
Фашист белән сугышып уянам.
Шул ук вакытта бөтен каһарманнарыбызга хас горурлык хисе кайнап тора бу шигырьләрдә:
Яшьлегебез утта янды, диеп
Яманламыйм узган гомерне:
Мин – җиңүче, диеп горурланам,
Штурмлап алдым Берлинне!
Әхмәт Рафиковның шигырьләрен укый-укый шундый нәтиҗәгә киләсең: бу аерым шигырьләрдән тупланган җыентык түгел, ә зур бер поэма. Гаять зур, бер гасырны үз эченә алган тормыш турында. Ватан турында. Табышлар һәм югалтулар турында, мәхәббәт һәм яшәү тәме турында.
Ирек Сабиров,
Русия Федерациясе һәм Татарстан Республикасы
Язучылар берлекләренең әгъзасы
2004, 2010г