Մի պահ հնարամիտ ու ճարպիկ Ժորժը, հմուտ խաղերի անհաղթ շախմատիստը մտածեց ու արավ իր հաջորդ քայլը։
– Պարոն լորդ Սեմ, թող վաղը Վալդեմարը ինձ զանգի ու ասի, որ բոլոր Անգլիացիները կռիսներ (առնետներ) են։
– Լսի՛ր Ժորժ, չափը մի անցիր, ինչպե՞ս ես համարձակվում դու…
– Կներեք պարոն դեսպան,– ընդհատեց Ժորժը,– դա ասացի ոչ թե ձեզ վիրավորելու համար։ Եկե՛ք մտածենք տրամաբանորեն։ Եթե պարոն Վալդեմարը ձեր մարդն է, նա երբեք չի համարձակվի նման բան ասել, ճի՞շտ է։
– Այո,– համաձայնեց դեսպանը։
– Ուրեմն նա կարող է այդպես ասել միայն ձեր իսկ կարգադրությամբ, ճի՞շտ է։
– Այո Ժորժ, իրավացի ես։
– Ուրեմն, թող վաղը զանգի ու ինձ ասի այդքանը։
– Լա՛վ Ժորժ, կզանգի։ Միայն ժամանակն էլ ասա, րոպեների ճշգրտությամբ, թե չէ հետո ասելու ես թե այդ ամենը պատահականություն էր։
– Առավոտյան ինն անց տասնութ րոպեին։ Ահա նոթատետրիս մեջ էլ նշեցի։ Հա, զարթնեցուցիչս էլ այդ ժամին կլարեմ։
– Լավ Ժորժ, հանկարծ քնով չանցնես,– բազմիմաստ ժպտաց Անգլիայի լիազոր դեսպանը,– շա՜տ, շա՜տ բաներ բաց կթողնես հետո։
«Բաց չեմ թողնի»,– մտածեց Ժորժը, չարաչար հայացքով հետևելով հեռացող, կասկածանքի սերմեր ցանող, սատանա դեսպանի հետևից։
Ողջ գիշերը Բարբադոսի նախագահին չհաջողվեց մի րոպե անգամ քնել։ Մռայլ մտքերն ու կասկածանքները դաժանաբար տանջում էին իրեն։
Առավոտյան մտավ իր գրասենյակը ու անընդհատ մեկ ձեռքի թանկարժեք շվեցարական ժամացույցին էր նայում, մեկ պատի ժամացույցին, մեկ սեղանին դրած ոսկե ժամացույցին, որն էլ հենց հարգարժան Վալդեմարն էր նվիրել։
Ուղիղ ինն անց տասնութ րոպեին հնչեց կառավարական կապի հեռախոսի զանգը։
Ժորժը ցնցվեց տեղում, դողացող ձեռքով քաշեց լսափողը։
– Բարի լույս, Ժորժ Ադամովիչ,– լսվեց Վալդեմարի ծանոթ ձայնը։
– Բարի լույս… Վալդեմար… Վալդեմարովիչ…,– հազիվ արտասանեց ժորժը։
– Լսի՛ր, բայց էս անգլիացիները գիտե՞ս ինչ կռիսներ են…
– Հա, Վալդեմար Վալդեմարովիչ գիտե՜մ։ Երեկ պատկերացնու՞մ եք, իրենց դեսպանը եկավ մոտս։ Այնպիսի բաներ էր խոսում։ Ասում էր, «Մենք Պռուսիային վաղուց ենք հաղթել, իբր Անգլիայի ու Պռուսիայի հակամարտությունը, ընդհամենը «խաղեր են»։ Ու մեկ էլ թե, դուք այդ դուք չեք…
– «Տու՜, տու՜, տու՜»…,– լսվեց լսափողում ու Ժորժը նորից դողացող ձեռքով վայր դրեց լսափողը հեռախոսին։
Քիչ անց նորից զանգեց հեռախոսը։
– Լսի՛ր Ժորժ, իսկ ես կարծում էի թե դու խելամիտ ու իմաստուն առաջնորդ ես ու շատ հավատարիմ քո դաշնակիցներին։ Բայց իրականում դու ընդամենը հոգով ստրուկ ես, որոնց համար խորթ են մտերմությունը, նվիրվածություն հասկացությունները։ Մնաս բարով, Ժո՜րժ։ Այլևս քեզ ասելու ոչինչ չունեմ, no comment!…,– այս անգամ արդեն լորդ Սեմն էր ու ձայնն էլ վրդովված էր։