«Գենդերներն ու գերանդիները»
Թավշյա հեղափոխությունից հետո քաղաքից մի երիտասարդ լրագրող աղջիկ են ուղարկում, որ մի հետաքրքիր հոդված գրի գյուղերի սեռական փոքրամասությունների կյանքից ու նրանց իրավունքների պաշտպանության մասին:
Լրագրողուհին երկար ճամփորդությունից հետո հասնում է հեռավոր գյուղերից մեկը, իջնում է ավտոբուսից ու ոտով գալիս է գյուղամեջ:
Գյուղամիջում հանդիպում է մի տարեց պապիկի, հանում է «Այֆոնը», միացնում է ձայնագրող սարքը ու մոտենում պապիկին:
– Բարև ձեզ, պապի ջան: Ո՞նց եք:
– Հը՞, լավ չեմ լսում, բարձր խոսա,– ձեռը ականջին է դնում պապին:
– Ասում եմ, բարև ձեզ,– բարձր ձայնով խոսում է աղջիկը:
– Հա՜, Աստծու բարի, բալա ջան:
– Պապի ջան, ձեզ ո՞նց կարելի է դիմել,– էլի բարձր ձայնով հարցնում է աղջիկը:
– Հը՞…
– Ձեր անունը ո՞նց է:
– Հա՜, Դավոն եմ, Դավո պապին:
– Դավո պապի՛, կարելի՞ է ձեզ մի քանի հարց տալ: Հետաքրքիր հոդված պիտի գրեմ գյուղի կյանքից, առօրյայից:
– Հա՛, հարցրու, բալա ջան, խի՞ չի կարելի:
– Դավո պապի, ձեր գյուղում գենդերներ կա՞ն:
– Հա, բա խի՞ չկան, մեր գյուղը ո՞ր գյուղից է պակաս, որ չլինի:
– Շա՞տ են:
– Շա՜տ, ինչքան սիրտդ ուզի:
– Վա՜յ, իրո՞ք,– ուրախ բացականչում է երիտասարդ լրագրողը,– ուրեմն ճիշտ հասցեով եմ եկել:
– Բարով ես եկել: Մեր գյուղում դեռ շատ կան, աշխատավոր գյուղ է, առանց դրացն ո՞նց կլինի մեր հալը: Ամեն մի տղամարդ մեկը, երկուսը ունի:
– Իրո՞ք: Իսկ ձեր կանայք ո՞նց են դրան վերաբերվում:
– Շատ լավ: Որ ամառը գալիս է, տղամարդկանցով առնում ենք ու բարձրանում մեր էն զիլ սարերը… Որ տեսնես մեզնից հետո էն թավշոտ խոտերը ո՜նց են պառկում…
– Երկար եք մնու՞մ այնտեղ:
– Հա՜: Պատահում է մի քանի օրով գիշերում ենք էնտեղ:
Վրանները խփում ենք սարի դոշին ու գնա՜ց… Գիշերներով էլ քեֆ ենք անում, զվարճանում: Է՜հ, ջահել օրե՜ր:
– Բա ցերեկը ի՞նչ եք անում:
– Ո՞նց թե՝ ինչ: Բա հենց ձեգից էլ նորից սկսում ենք: Էն հաստ կոթից այ էս մի ձեռով բռնում ենք, էս մի ձեռով էլ ա՜յ էսպես մեղմ շոյում ենք ու այ էսպես շարժելով, հուպ տված առաջ ենք գնում:
– Ուու՜ֆ, Դավո պապի, կարելի է առանց մանրամասնությունների, – շիկնում է աղջիկը:
– Դեհ, բալա ջան, դու հետաքրքրվում ես, ես էլ պատմում եմ էլի:
– Իսկ պատահու՞մ է, որ ձեզ չեն լսում: Ձեր կամքը չեն կատարում:
– Հա մեկ–մեկ էլ բթանում են, չեն լսում:
– Այդ դեպքում ի՞նչ եք անում:
– Ծանր մուրճը առնում ենք ու ծեծում, ծեծում հա ծեծում, մինչև…
– Վույ, աման, ծեծու՞մ եք…
– Հա, մի լավ ծեծում ենք, հետո խարտոցը առնում…
– Խարտոցը՞,– աղջիկը գունատվում է: