Сол сәттен бастап, Әлихан өз мойнына бір таудың ауырлығын арқалады. Іштей ғана естілген бір дауыс мәңгі жаңғырып тұратын болды: «Ініңе, анаңа қамқор бол. Енді сен – үйдің тірегі боласың.»
ІІ-бөлім: Бір Төсек, Үш Жүрек
«Кейбір үйлердің қабырғасы кірпіштен емес, үміт пен ыстық құшақтан қаланады.»
Көктем мен күз арасында тұрғандай бір таң еді. Күннің көзі көрінбейтін. Көк аспан да шешімін таппаған секілді: жаңбыр жаусын ба, жоқ па – өзі де білмейтін сияқты. Сол бір күн – олар үшін қоштасу күні болды. Ауыл артта қалып бара жатты. Шаймерден отырғызған тұт ағашы, жарылып кеткен қабырғалы үй, есік алдында жалаңаяқ жүгірген кездер – бәрі естеліктің таспасына айналып, Әлиханның жанынан көшіп бара жатқандай болды.
Әлихан көзін сүртіп, анасына қарады:
– Шын кетуіміз керек пе? – деді жіңішке дауыспен.
Сәуле бір сәтке күлімсірегендей болды. Бірақ ол күлкі – үмітке емес, қажыған жүрекке тартылған шүберек іспетті еді.
– Адам кейде үйде емес, ішіндегі үмітінде өмір сүреді, балам, – деді ол сыбырлап. – Кеттік…
Олардың арқаларында бір-бірден ғана шабадан болғанымен, ішінде тұтас бір өмір көшіп келе жатқандай: ұмытуға келмейтін естеліктер, түнгі жылаулар, айтылмай кеткен армандар мен көзге көрінбейтін жаралар… Үміттері аз болса да, арттарында ештеңе қалмаған соң, алға қарай жүруден басқа амал жоқ еді.
Қала – бөтен еді. Тым-тырыс та емес, тым ыстық та емес. Қалада қарсы алған ешкім болмағанмен, өмірдің бір ұшы оларды тосып тұрғандай еді. Бір таныстың, тағы бір танысына айтып жүріп тауып берген баспана – баракқа ұқсас ескі бір үй. Мейірімсіз. Мейірімсіз емес, тек мейірімі шаршаған.
Асүй сыртта, әжетхана артқы аулада, есіктер – жартылай жабылатын ескі ағаш панельдер. Үйде төсек жоқ. Кереует жоқ. Жабдық жоқ. Бірақ қабырғада шаң басқан ескі сағат бар еді. Оның әр «тик-так» үні – үш жүректі аман ұстап тұрған уақыттың үні секілді естілетін.
Күн батқан соң, олар еденге төселген ескі кілемнің үстіне қатар жатады: Әлихан, Әмір және аналары Сәуле. Төсек деген аты ғана, шын мәнінде – жұқа ғана бір жайма. Бірақ сол жұпыны көрпенің астында үш жүрек бір-біріне сүйеніп жатқанда, жұмсақ төсек те артық көрінетін.
Бір түні Әмір анасынан сыбырлап сұрады:
– Анашым, бұл төсек неге сондай жайлы?
Сәуле көзі ілінбей жатып жауап берді:
– Себебі үстімізде бір-біріміздің жүрегі бар, жаным. Ең жылы көрпе – сол.