– Сен оқы. Қалғаны – менде, – деді.
Әлиханның маңдайынан сүйді. Қолына кішкентай шабадан берді. Және ұлы сапар басталды…
III-бөлім: Толқын Жарылған Жер
«Кейде жол – жай ғана қашықтық емес. Ол жүректен басталып, тағдырдың теңізіне дейін жететін көпір.»
Чешмеге бара жатқан жол – Әлихан үшін география емес, ғұмырдың ішкі ауысуы еді. Бұл жол – балалықтан бозбалалыққа, таудан теңізге, бейқамдықтан жауапкершілікке қарай алғашқы нақты қадам болатын.
Сол күн таң атар-атпастан басталды. Көкжиекпен жарыса оянған қалада, вокзалдың суық скамейкаларында қоштасу тым қысқа өтті. Себебі ұзақ қоштасу – жасқа, ал жас – әлсіздікке алып келетінін жақсы білетін. Сәуле ұлын құшақтап, маңдайынан сүйді. Сосын сыбырлады:
– Теңіз қаншалық терең болса, ішіндегі інжу соншалық қымбат болады. Қорықпа, балам. Жүре бер.