– Ничек кенә туфрак астына керергә дә исән калырга? – дип баш ватты орлыклар. Әмма алар бу яктан чарасыз иде. Аларга табигать орлык халәтендә хәрәкәтләнү мөмкинлеге бирмәгән.
Башкаларны юатырга тырышып, Алчәчәк сүз катты:
– Бер җае чыгар әле. Исән калырбыз! Менә күрегез дә торыгыз!
– Рәхмәт!
– Менә рәхмәт җылы сүзеңә! – дип куанышты чәчәкләр.
– Әйдә, безгә үзең турында сөйлә әле, – диде Канәфер.
– Әйе-әйе, үзең турында сөйлә! Ничекләр килеп эләктең син монда?
Алчәчәк бу хакта инде әллә ничә тапкыр сөйли. Гел сөйләтәләр аннан бу турыда. Алчәчәкнең таулар, далалар һәм шул даладагы гаҗәеп чәчәкләр турындагы хикәятләре никтер бик кызык тоела барысына да. Аның үзен дә әсәрләндерә ул истәлекләр. Бу болын үзенең яңа ватаны булса да, ерак туган җирен һәм андагы кардәшләрен берничек тә оныта алмый. Алчәчәк чәчәкләргә шул бөек таулар, ак барслар һәм киң далалар турында озаклап сөйләргә керешмәкче иде, кинәт нидер сизенеп, бүленеп калды.
Бер төркем вак кошлар тау битендәге кардан әрчелгән урынга кунды. Чыркылдашып, сикергәләп орлыкларны тиз-тиз чүпли башладылар.
– Ах, туганнар, бәхил булыгыз! – диеште чәчәкләр.
– Менә сөен син язга чыктым дип…
Кошлар бер урындагы орлыкларны чүпләп бетергәч, кисәк күтәрелеп китеп, пырхылдап бер тапкыр әйләнеп алгач, нәкъ Алчәчәкләр яткан тирәгә килеп кундылар. Чәчәкләр, котлары алынып, туфракка сыенды. Болар сиңа Әрлән түгел – капкан ризыкларын яшереп маташмый…
Әмма көтмәгәндә котылу килде. Кошчыклар ничек тиз килгән булса, шулай ук тиз генә күтәрелеп тә китте.
Болынга кешеләр килгән икән. Читекле кешеләр.
Кардан әрчелгән урынга бер малай килеп иелде. Түгәрәк битле, бик шат йөзле малай иде ул. Кар эрегән урыннан нидер эзләнә сыман.
Аның артыннан балта тоткан ир күренде. Малай бу иргә шулкадәр охшаган, әйтерсең лә гөмбә астыннан төртеп чыккан бәләкәй гөмбәчек инде. Алчәчәк таныды – аны бу якларга алып килгән малай да нәкъ шушындый иде бит. Шул малай түгелме соң бу?
Малай кулындагы таягы белән кардан әрчелгән урынны актарып уйный башлады. Әтисе дә шат иде. Быел уңыш әйбәт булыр, дип куанып торганы, киләчәккә ниндидер ниятләре бар икәне күренеп тора иде аның.
Малай читек башы белән пычракны казып карады. Әтисе аңа пычранмаска кушты бугай. Әмма малай, әтисенең борылуыннан файдаланып, кушаяклап пычракның күзенә – орлыклар яткан урынга сикерде. Читек астындагы пычрак як-якка сибелде. Әтисе тавышка борылып карады. Малай, көлә-көлә, кар өстеннән йөгерде. Әтисе дә улы уенына кушылды – артыннан куып китте.