Читать Թավշյա փափուկ բարձ - Ваграм Оганджанян

Մի «բոմժ» մյուսին հարցնում է.

– Լսի՛ր, դու ե՞րբ ես վերջին անգամ լողացել:

– Էն «7 դրամի» օրը, հիշու՞մ ես, որ ջրցանով մի լավ մեզ լողացրին:

– Հա՛, բա ոնց չեմ հիշում:

– Իսկ դու՞:

– Ես էլ Վարդավառի օրերին եմ լողանում:

– Տո, դեհ ասա ջրաշուն ես էլի:

21.07.2017 թ.

 Մի ծեր ձկնորս մի ոսկե ձկնիկ է բռնում ծովափին:

 Ձկնիկին ասում է.

– Հը, բաց թողնե՞մ քեզ, գնաս ապրե՜ս, կյանք վայելե՜ս…

– Չէ՛ ախպեր,–ասում է,– լավ է տար` կնոջդ, զոքանչիդ հետ գլուխս կերեք, որ պրծնեմ ձեր մուննաթից ու ձեզանից:

14.11.2017 թ.

Ցուցափեղկին դրած օրացույցը գանգատվում է.

– Իմ կյանքն էլ կյանք չի: Պատից կախում են ու տարվա ամեն մի օր սրտիցս մի հարազատ թերթիկ են պոկում, իսկ երբ թերթիկներս Ամանորի նախօրեին վերջանում են, անխղճորեն ինձ աղբարկղն են նետում:

– Է՜հ, դարդերս իրար մի տուր, եղբա՛յր,– արձագանքում է զուգարանի թուղթը:

30.12.2017 թ.

 Հիմնարկի պետը իր ավտովարորդին.

– Հը, Վաղո՛, աշխատանքդ դու՞րդ գալիս է, ուրախ չե՞ս, որ մոտս ես աշխատում:

– Է՜հ, չգիտեմ, շեֆ ջան:

– Արա՛, բայց զարմանալի մարդ ես դու: Իմ տան մոտ մի տուն էլ քեզ համար եմ կառուցել: Աշխատավարձդ համարյա իմ տեղակալների չափ է: Երեխաներիդ լավագույն համալսարաններում տեղավորել եմ: Ամեն տարի ինձ հետ մի երկիր ես թռնում հանգստանալու: Էլ Դուբայ, էլ Մալդիվյան ու Կարիբյան ծովի կղզիներ, Թայլանդ, Հունաստան, Հնդկաստան: Չգիտեմ էլ որտեղ չենք եղել: Այ հիմա էլ մեզ համար Կարմիր ծովի ափին պառկած հանգստանում ենք, աղջիկները կան, խմիչքը՝ ինչքան սիրտդ կուզե: Այ ընկեր, ինչի՞ց ես դժգոհ, ի՞նչդ է պակաս…

– Դեհ, շեֆ ջան, ասում եմ գուցե՞ մեզ համար մի նոր վարորդ էլ վերցնենք…

24.01.2018 թ.

– Պապի ո՞նց ես, ո՞նց է տատիկը։

– Է՜հ, բալա, ի՞նչ ասեմ։ Ես, ոչինչ, լավ եմ, բայց դե մեր պառավը լավ չի՝ էլ լավ չի լսում ու մոռացկոտ է դառել։ Երեկ էնքա՜ն կեքս էր թխել, ասում էր. «Կե՛ր, սիրտդ շատ էր ուզում»։ Ախր ո՞նց ուտեմ, որ իզժոգ ունեմ դրանից։

3.02.2018 թ.

 Ահա սոցիալիզմի և հետխորհրդային երկրների զարգացման 4 հաջորդական փուլերը.

– անձի պաշտմունք;

– տանձի պաշտմունք;

– գանձի պաշտմունք;

– սանձի պաշտմունք։

 Հ.Գ. Խիյարի պաշտմունքն ու նման մասնավոր դեպքերը նկատի չեն առված։

 05.02.2018 թ.

Արցախցի մի պապիկ իր հին ու քրքրված Ժիգուլի–01–ով հազիվ Երևան է հասնում ու կանգ է առնում ՀՅԴԿ–ի շենքի շեմին։

– Ա՛յ պապի, ի՞նչ ես էստեղ կանգ առել, ավտոդ հեռացրու այստեղից, չի կարելի,– վրդովված կարգադրում է պահակը։